Nga Ahmet N Murati – E shtunë, 12 qershor 2010
U përmbajta
U rrëzova
Nëpër shkallët e dashurisë
e asgjë nuk trashëgova
U ngrita në piedestalin më të lartë
S’pata ku të shkoja tutje
ti ishe pak më tutje, më largMë rrëmbeve
me flatrat e tua
Nëpër kodrinat e zhveshura
përgjatë lumenjëve
që derdheshin në pellgjet e dashurisë
që veten e përfytyronim
nëpër valët e ujit
që një bretkocë e tronditi
Në thellësitë e pambarimta
Vallëzuam me peshqit e thellësive
sa të ndritshëm ishin
më ngatërrojnë me sytë e tu
në errësirën që s’ka kufi
sytë e tu më bëjnë
Të futem edhe më thellë
Më thellë, gjer në fund të dashurisë
së pafundme që kam për ty
You grabbed me
By Ahmet N Murati – Saturday 12th, June 2010
I refrained myself
I tumbled down
Through the stairs of love
I haven’t inherited anything
I reached the highest pedestal
I couldn’t go further
you were a little further away
You took me with your wings
Rolling around naked hills
along the rivers
that poured in ponds of love
in which we conceive ourself
through the waves of water
shook by a frog
In the endless deepnesses
We danced alongside the deep fish
They were bright enough
to confuse me with your eyes
in the darkness that has no limit
your eyes make
To sink even deeper
Deeper, until the end of love
the infinite love that I got for you
Ahmet Murati 